Dodatkowo na żylakowacenie żył wpływają czynniki genetyczne, socjalne, ciąża i urazy. Dziedziczymy po Wstępnych skłonność do degeneracji ścian żylnych, co prowadzi do rozciągania i wydłużania żył w następstwie zalegającej w niej krwi. Im bardziej delikatne i podatne na rozciąganie są żyły, tym większa szansa na wystąpienie żylaka. Dlatego właśnie częściej występują one u kobiet, oraz u ludzi starszych, u których żyły „słabną z wiekiem”.

Czynnikiem socjalnym związanym w wykonywaną pracą jest pozycja siedząca i/lub stojąca, powodująca „zaleganie” krwi w kończynach dolnych. mięśnie nóg nie pracują, nie ściskają żył głębokich, tzw. „pompa łydkowa” nie działa i krew zalega w nogach, nadmierne naciskając na ściany żył.

Ciąża jest bardzo często czynnikiem spustowym przyspieszającym pojawienie się żylaków. W wyższych trymestrach ciazy dochodzi do ucisku rosnącej macicy na żyły biodrowe leżące w miednicy, wzrastające w nich ciśnienie przenosi się ono na położone „niżej” żyły nóg. Dodatkowo w ciąży zwiększenia ilości krwi krążącej i zachodzą zmiany hormonalne w organizmie matki.

Masywne urazy przebyte nawet w odległym czasie mogły spowodować uszkodzenia mechaniczne żył, prowadzące do żylaków.

Powstaniu żylaków nie da się zapobiec, można je jedynie spowolnić, przestrzegając zasad zdrowego trybu życia tj. Unikając używek: papierosy, alkohol. Utrzymując prawidłowe BMI. Poprzez regularną i intensywną aktywność fizyczną. Systematyczne stosowanieodpowiedniej kompresji (wyroby uciskowe przeciwżylakowe).

Na szczęście usuwanie żylaków w obecnych czasach, chociaż nadal ważne, nie jest tak problematyczne jak przed laty. Wraz z postępem medycyny powstały małoinwazyjne metody leczenia żylaków, takie jak ablacja żył laserem (EVLT) Lub falami radiowymi (EVRF). Zabiegi są właściwie bezbolesne i nie wymagają hospitalizacji, a pacjent już nastepnego dnia po zabiegu może wrócić do swojego codziennego życia.

Nawet niewielkie zmiany widoczne na skórze tzw. pajączki naczyniowe – venulektazje, mogą okazać się pierwszym sygnałem uszkodzeń układu żylnego. Uczucie ciężkich nóg, ból, żylaki, zmiany skórne, przebarwienia, długo i źle gojące się owrzodzenia to typowe, kolejno następujące po sobie objawy niewydolności żylnej kończyn dolnych.

Badanie USG doppler jest podstawą diagnostyki i dalszego leczenia. W trakcie badania ocenia się drożność i sprawność układów żył głębokich i powierzchownych, rozmieszczenie i stopień refluxu, co pokazuje zaawansowanie choroby i decyduje o dalszym sposobie leczenia.

Co to są metody hybrydowe i dlaczego zyskały popularność w nowoczesnej flebologii?

Jest to połączenie kilku metod podczas tego samego zabiegu, w celu uzyskania jak najlepszego efektu terapeutycznego (leczniczego). Kiedy mówimy o „laserowym” leczeniu żylaków, mamy na myśli jedynie pierwszy etap zabiegu, związany z zamknięciem niewydolnej żyły pniowej, której uszkodzenie przyczyniło się do powstania widocznych zmian – żylaków.

Aby leczenie było kompletne należy wykonać drugi etap i usunąć same żylaki, będące skutkiem tego pierwszego. Stosujemy wówczas miniflebektomię, skleroterapię, parę wodną, łącząc te metody ze sobą. Takie połączenie podczas jednego postępowania leczniczego np: fal radiowych z miniflebektomią i skleroterapią lub kleju i skleroterapii czy lasera i miniflebektomii nazywamy właśnie leczeniem hybrydowym, Ma ono zapewnić maksymalną skuteczność działania przy jak najmniejszej inwazyjności.

Usuwanie niewydolności żylnej jako przyczyny żylaków – zamykanie żył pniowych (odpiszczelowej, dodatkowej, odstrzałkowej): Każda z opisanych procedur przebiega w podobny sposób, który omówimy na przykładzie najpopularniejszych metod – EVRF i EVLT.

Metoda EVRF lub EVLT polega na zamykaniu uszkodzonego naczynia przy pomocy urządzenia, które emituje ciepło generowane cewnikiem fal radiowych lub przez włókno lasera. Dzięki tym metodom możliwe jest leczenie zarówno naczyń o niewielkich średnicach od 3 mm, jak i naczyń o średnicy powyżej 1 cm. Metody te stosuje się do zamykania żył odpiszczelowych, odstrzałkowych i innych niewydolnych żył powierzchownych o prostym przebiegu. Przed zabiegiem lekarz, przy pomocy wizualizatrorów oraz badania USG, dokonuje mapowania żylaków na skórze i zaznacza istotne punkty jak: perforatory czy połączenia większych żył.

Przebieg zabiegu:

• Przy pomocy introduktora (rodzaj większego venflonu) uzyskuje się dostęp do wnętrza żyły.
• Przez introduktor pod kontrolą USG wprowadza się i ustawia w odpowiedniej pozycji cewnik fal radiowych lub specjalny światłowód, umożliwiający emisję wysokiej temperatury od wewnątrz, na ściany naczynia.
• Pod kontrolą USG wykonywane jest specjalne znieczulenie tumescencyjne wokół zamykanej żyły
• W met. EVRF etapami wyciągany jest cewnik, na każdy etap generowana jest ściśle określona ilość ciepła, niszcząca ścianę naczynia i prowadząca do jego zamknięcia (ablacji). W EVLT płynnie, z wyliczoną prędkością wyciągany jest światłowód, podający na każdy bieżący cm żyły wyliczoną ilość ciepła [(energii) tzw. LEED] niszczącego ścianę naczynia i prowadzącgo do jego zamknięcia.

Zabieg zamknięcia dowolnej żyły wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym (nasiękowym) i trwa około 20-30 minut (jedna żyła), podczas jednego zabiegu można zamknąć kilka żył. U osób wrażliwych można dodatkowo dołączyć sedację anestezjologiczną, której nie należy mylić z narkozą, podczas której pacjent przesypia cały zabieg.

Rekonwalescencja

Po zabiegu zakłada się pończochę o II st. ucisku, która nie powinna być zdejmowana przez 48 godzin. Pończochę zaleca się nosić przez około 3 tyg. w sposób jak zaleci lekarz. Po zabiegu – wyłączywszy dzień zabiegu –zalecana jest normalna aktywność, obejmująca również spacery. Powrót do pracy w zależności od jej charakteru, od kilku do kilkunastu dni.

Porównując metody leczenia wewnątrzżylnego stosowane w pierwszym etapie, należy zwrócić uwagę na następujący aspekt, – skuteczność leczenia – mamy tu na myśli trwałe zamknięcie, żyły prowadzące do jej zaniku.

Metody EVRF i EVLT mają najwyższą opisaną skuteczność, w badaniach wykonywanych bezpośrednio po zabiegu jak i w odległych, wieloletnich terminach. Metody w których nie stosuje się ciepła mają tę skuteczność o kilka, kilkanaście procent niższą. Dodatkowo w przypadku kleju, oprócz częstszych odległych nawrotów, największym problemem jest trwałe zaleganie kleju w organizmie pacjenta, oraz opisywane jego możliwe migracje poza światło naczynia.

Kiedy została usunięta przyczyna, pozostaje nam usunięcie zmian z którymi de facto zgłosił się pacjent.

Żylaki możemy usunąć stosując miniflebektomię, skleroterapię, klej, parę wodą. Omówimy je kolejno, uprzednio zaznaczając że metody te w leczeniu hybrydowym można ze sobą łączyć.