Kriocentrum

Schorzenie to polega na ubytku tkanki nabłonka w pochwowej części szyjki macicy. Zmiana przypomina wyglądem drobną, czerwonawą plamkę na błonie śluzowej narządu. Istnieją pewne symptomy, które z reguły towarzyszą wystąpieniu schorzenia. To upławy z pochwy, przybierające żółto-zieloną barwę, bóle brzucha oraz bóle w okolicy krzyżowej (efekt wytworzenia się stanu zapalnego), pieczenie lub świąd. Inne, możliwe objawy to krwawienia, obserwowane po przeprowadzeniu badania ginekologicznego, a także po stosunku płciowym. Jedyną pewną metodą wykrycia choroby jest jednak badanie lekarskie.

Diagnostyką jest wideokolposkopia. Pacjentka sama obserwuje zmiany powstałe w szyjce macicy.

Przyczyny i rodzaje

Nadżerka pojawia się w efekcie stanów zapalnych miejsc intymnych, ale także infekcji wirusowych, bakteryjnych, grzybiczych, zaburzeń hormonalnych czy podrażnień mechanicznych.

Wyróżnia się trzy odmiany nadżerki:

• Nadżerka prawdziwa – w tej odmianie obserwuje się zanik nabłonka; jej przyczyną są urazy mechaniczne, infekcje bakteryjne oraz negatywny wpływ substancji chemicznych. Czasami jest ona jednym z pierwszych objawów raka szyjki macicy.
• Nadżerka rzekoma – zwana inaczej erytroplakią lub ektopią gruczołową; najczęściej spotykany rodzaj nadżerki. Powstaje w wyniku zmian nabłonkowych – jeden typ nabłonka tworzy się w miejscu występowania drugiego.
• Nadżerka w stanach przednowotworowych – ten rodzaj nadżerki poprzedza rozwój nowotworu, jakim jest rak szyjki macicy. Często można zdiagnozować w tym przypadku zakażenie wirusem brodawczaka (HPV).

Leczenie

Wcześnie zdiagnozowana nadżerka pozwala na przeprowadzenie stosunkowo łatwego i krótkiego leczenia. Warto bowiem pamiętać, że w istocie nie jest ona groźną przypadłością, dopiero jej zaniedbanie może nieść poważne konsekwencje. Rozpoczęcie leczenia poprzedza badanie ginekologiczne, które określa konkretną przyczynę schorzenia. Konieczne jest pobranie wymazu cytologicznego w celu sprawdzenia stanu komórek nabłonka szyjki macicy. Te czynności z kolei  pozwalają na ustalenie odpowiedniego rodzaju leczenia. Leczenie farmakologiczne polega na aplikowaniu leków przeciwzapalnych i środków stymulujących nadżerkę do gojenia się. Jest stosowane wtedy, kiedy zmiany są nieznaczne i nie występuje zagrożenie powikłań.

Koagulacja chemiczna to metoda leczenia, polegająca na zastosowaniu specjalnych preparatów chemicznych, mających zlikwidować chory nabłonek. Leczenie zachowawcze jednak nie sprawdza się w przypadku, kiedy nadżerka przybiera większe rozmiary. W ramach leczenia zabiegowego wyróżnia się m.in. elektrokoagulację (wypalanie), czyli usuwanie nadżerki za pomocą iskry elektrycznej. Zabieg nie jest bolesny, ale może pozostawiać blizny. Gojenie trwa około 3-5 tygodni. Kriokoagulacja (zamrażanie) to usuwanie nadżerki poprzez zamrożenie jej za pomocą ciekłego azotu. Zabieg także nie jest bolesny, gojenie może potrwać do 30-40 dni. Fotokoagulacja (laseroterapia) to usuwanie nadżerki za pomocą końcówki, emitującej fale świetlne – zabieg bezbolesny, nie powoduje blizn, służy do leczenia nieznacznych zmian, zaś gojenie się trwa około 2 tygodnie.